Sayın Ümit Özdağ Hocam,Size bir mektup yazmak aklımdan geçmiyordu, fakat son zamanlarda her umut dolu cümleye; sizin de ihtiyacınız olduğu gibi, ihtiyacım var. Ben, yalnızca Atatürk'ün izinden giden bir Türk genciyim. Kendimce attığım her adımda onun gibi düşünmeyi borç bilirim. Bu vatana canımı hiç düşünmeden veririm; ama mesele ölmek değil, yaşarken neler yapabildiğimiz. Sizin içeri girmeniz ve ülkede gelişen diğer olaylar nedeniyle, hayatımda ilk kez bu ülkeye dair umudum sarsıldı. Daha da zor günler gelecek, bunu çok iyi biliyorum. Attığım her adımda kendimi buna hazırlamaya çalışıyorum. Ama umudumu diri tutamıyorum. Bazen yolun sonuna gelmiş gibi çıkmazda hissediyorum. Bir genç olarak beni mazur görün. Siz zor şartlarınızda bile bize umut aşılarken, umutsuz konuşmamı kendime yakıştıramıyorum. Ama hayatımda belki de ilk kez hislerimde gerçekçi olmak istedim. Türk gençleriyle arkadaş gibi olduğunuzdan bana bu rahatlığı veren sizsiniz. Yaşayan bir tek ben bile kalsam, çabalarınızın unutulmayacağını bilin istedim. Bir karış toprağı için canımı vereceğim bu vatana, yapılanları da asla unutmayacağım. Ülkeme, son nefesime kadar katkı sağlamak için elimden geleni yapacağım. Sizlere sağlık ve sıhhat diliyorum. Bu günlerin geçeceğini, özgürlüğünüze kavuşup mcadelenize devam etmenizi temenni ediyorum. Saygılarımla.